Nogmaals Quiltkwebbels ...

Natuurlijk was het geen probleem om de foto's 

van de show&tell van Klazien Hoomans te laten zien...

 maar ik moest het wel even zeker weten ...

Bij de quilt hierboven hoort het verhaal hieronder. 

Ik heb het gekopieerd van haar blog, want dit verhaal is niet in enkele woorden samen te vatten

Lees en geniet (en herken ? )

Een oud verhaal

 Ja, weer een oude quilt.  Ik klik ze binnenkort door naar een speciale quiltmap maar nu er nog niet zoveel te lezen is, eerst maar hier.

Toen de kinderen nog thuis woonden deed ik een heleboel dingen het liefst ’s avonds of ’s nachts. Die keer had ik de voorkamer helemaal ruim gemaakt, de stoelen  en de tafel weg en de bank naar achteren. Ruimte voor zo’n 900 lapjes die samen een prachtige quilt moesten worden. Toen ze eindelijk op de grond lagen keek ik door mijn oogharen naar het resultaat. Het plan lag al jaren te broeien in mijn hoofd en eindelijk lag daar het resultaat van veel denkwerk. De verrekijker er maar eens bij. Natuurlijk lag dat ding niet op de plaats waar ik dacht dat hij zou liggen want er waren, vooral in het voorjaar, meer verrekijkergebruikers in ons gezin. Ik keek nog eens door mijn oogharen en het enthousiasme groeide. Voorzichtig verplaatste ik weer een paar lapjes en zocht er een paar glimlapjes bij. De achtergrond was heel traditioneel maar het figuur, het onmogelijke figuur, had ik van felgekleurde lapjes geknipt. Ik keek en mijmerde of dit misschien een soort overgang van oud en traditioneel naar nieuw en eigentijds zou zijn. Of zou ik toch met handen en voeten gebonden blijven aan het traditionele waar ik altijd zo’n groot warme-voeten-gevoel van kreeg? Het was ondertussen ver na middernacht. De meeste straatlantaarns waren uit en in de huizen aan de overkant was ook alles donker.Het moest een quilt worden voor ons bed, kijkend naar al die kleine stukjes stof zag ik ‘m al liggen en bedacht al mooie quiltpatronen.  Maar….. eerst moesten al die lapjes op het laken gespeld, 900 lapjes….dat waren wel 1800 spelden….. Ik besloot dat we de volgende dag maar bij het aanrecht een broodje moesten eten. Met moeite maakte ik mij los van het ontwerp, deed alle lichten uit, en ging naar boven. Ik schoof voorzichtig naast m’n slapende echtgenoot die natuurlijk wel wakker werd. Hij keek naar de wekkerradio en mompelde iets over dwaas gedoe en nachtwerk en sliep weer. Ik lag wakker en dacht…..en dacht….en dacht…. Opeens wist ik weer waar de verrekijker lag, wilde ik ook weten hoe het ontwerp er dan uitzag. Ik sloop m’n bed weer uit, vond de verrekijker in de slaapkamer van een zoon, deed alle lichten in de kamer weer aan en ging op de salontafel staan om naar mijn quilt kijken. Een eenzame voorbijganger keek naar binnen…..Hij geloofde z’n ogen niet en liep terug….Een kamer vol licht en een vrouw in haar nachthemd die met een verrekijker naar de grond kijkt….Raar….Hij kwam nog eens terug. Ik zag hem pas de  derde keer  bewust en toen drong ook het schouwspel tot me door, zwaaide daarom uitbundig en sprong van de tafel.

Het was ondertussen een uur of drie en om zeven uur ging de wekker…..Koud geworden kroop ik weer in mijn warme bed en  gleed tevreden in een diepe slaap.

Verder nog een indruk van de quilts die geshowd werden.
Allen met een verhaal, 

maar dat moet je toch echt van haar zelf horen.                                        

Fijn weekend !

groetjes